Bieszczady kwatery tworzą długie, równolegle biegnące grzbiety. Zbudowane są przede wszystkim z utworów fliszowych silnie pofałdowanych, serii piaskowców przewarstwiających się z łupkami ilastymi, mułowcami i iłowcami (twory znane pod wspólną nazwą fliszu karpackiego). Przez lata odporne na wietrzenie piaskowce wypreparowały szereg malowniczych grzęd skalnych np. w rejonie Krzemienia, Halicza. Charakterystycznym zjawiskiem, które możemy zaobserwować na tym terenie są liczne osuwiska tamujące naturalne drogi dopływu wód. Dzięki temu możemy podziwiać na stokach Chryszczatej rezerwat Zwięzło i Jezioro Duszatyńskie oraz osuwisko zlokalizowane na stokach Połomy nad Wetliną, które tworzy Jezioro Szmaragdowe.
Historia Bieszczad jest bardzo ciekawa. Przez te tereny, w czasie wędrówki ludów, przeszli Chorwaci, a od XI do XIV w. były to ziemie sporne między Polską, Rusią a Węgrami. W 1340 r. Kazimierz Wielki wcielił na stałe Bieszczady w skład Ziemi Sanockiej. Od XV wieku tereny Bieszczad były zasiedlane przez pasterzy przybyłych z południowych Karpat i Bałkanów. Przez długi czas życie biegło tu spokojnie, zgodnie z prawami przyrody. Sielankę tę przerwały działania wojenne – w czasie I Wojny Światowej przez terytorium Bieszczad dwukrotnie przeszedł front, natomiast w czasie II Wojny Światowej Bieszczady stały się areną walk między wojskami niemieckimi, oddziałami słowackimi, Armią Czerwoną oraz Ukraińską Powstańczą Armią a polskim podziemiem niepodległościowym. Do roku 1947, w wyniku powojennych repatriacji oraz akcji Wisła, Bieszczady opuściło ponad 50 tys. dawnych mieszkańców (głównie Niemców, Rusinów, Łemków i Bojków). Obecni mieszkańcy Bieszczadów to głównie potomkowie osadników z Pogórza Strzyżowskiego, Sokalszczyzny, Pogórza Dynowskiego, Pogórza Bukowskiego oraz Beskidu Sądeckiego i Cieszyńskiego.